Saturday, March 31, 2018

කල් බලන මරියා...!



මුදුන් වෙයි ආයෙත්
බක් මහේ පුරහඳ
රැහැයියොත් ගොළුවුන
ගොල්ගොතා කන්දේ
ලේ වැකුණු කුරිසියට
ගල් ගැසී නැවතුන
මතකයක් සිතින් ගෙන
බලා ඉන්නීය මරියා
විවර වන තුරු
තවම ලෙන්දොර

පින්තූරය - Waruni Anuruddhika Chandrasena ගේය. පින්තූරයට ඈ තබන සටහන:
A mother who is waiting for her disappeard son …. for how long can she Wait …
The ongoing protest in Tincomalee carrying out by the family members of disappeared completed one year this month similarly the other four ongoing protest in North . What they want to know is all about their children . What happened to them ? How long will it take the search the truth ?
මගේ සිංහල පෙරළුම:
අතුරුදන් වූ පුතා පැමිණෙන තෙක් බලා ඉන්නා අම්මෙක්.... ඇයට කොපමණ කලක් මෙසේ බලා ඉන්නට පුළුවන් වේද?

ත්‍රිකුණාමලයේ අතුරුදන් වූවන්ගේ පවුල් සාමාජිකයින් විසින් කරනු ලබන අනවරත විරෝධතාවයටත්, ඒ සමගාමීව උතුරේ වෙනත් ප්‍රදේශවල පැවැත්වෙන අනවරත  විරෝධතා ව්‍යාපාර හතරටත් මේ මසට වසරක් පිරෙයි. ඔවුන්ට දැනගැනීමට අවශ්‍යව ඇත්තේ ඔවුන්ගේම දරුවන් ගැනය. ඔවුන්ට කුමක් සිදුවීද යන්නය. සත්‍යය  දැන ගැනීමට කොපමණ කාලයක් විමසන්නට සිදු වේ ද?
Continue Reading...

සුර ලොවිනේ බැස මෙදිනේ....


වෙන්නප්පුවේ ජෝශප් වාස් විදුහලේ මුල් ගොඩනැගිල්ලේ වම්පැත්ත, බිත්තිවලට කිරිගරුඬ පනේල ඇල්ලූ, දෙව් මැදුරක් වෙයි. එක්තරා පාස්කු කාලයක් කිට්ටුව තට්ටු දෙකක් උස මේ කුඩා පල්ලියේ බැල්කනි කොටසේ ගීතිකා කීපයක් ගායනා කරන්නට පුරුදු පුහුණු වූ දවසක් මගේ මතකයේ තිබෙයි. සංගීත සර් වූ ජස්ටින් සිල්වා සර් ඕගන් එක වාදනය කලාය කියාත්, අපේ ගණිත ගුරුවරයා වූ රොබට් සර්, වයලීනයක් වාදනය කලා ය කියාත් මතකය කොඳුරයි. ඒ පින්තූර කෙසේ වෙතත්, පුංචි අපි කට්ටිය එදා ගයන්නට පුරුදු වූ, එක්දාස් හත්සිය පහේදී, අවුරදු විසිනවයක් වයස්වූ කාලේ ගෝවේ සිට ඇවිත් වෙස්වලාගෙන ආගම දේශනා කරන අතර, සිංහල ඉගෙන ගෙන, සිංහල කතෝලික සාහිත්‍යයකට මුල පිරූ ජාකොමේ ගොන්සාල්වෙස් පියතුමා පබැඳූ 'දේශනා නවයේ පසම් පොතේ' තියන දේවමෑණියන්ගේ වැලපිල්ලේ මේ පද ටික අදටත් අර හිස් පල්ලිය ඇතුලේ දෝංකාර දෙනවා සිහියේ තිබේ. වැඩිමනත් කියනවා නං මේ වචන එකින් එකේ ගැලපිල්ලත් තේරුමත් හිතට වැදුණු එක, හිතේ පින්තූර ඇඳපු එක හොඳින්ම මතකයේ තිබේ.
මේ වචන ලියූ ජාකොමේ ගොන්සාල්වෙස් පියතුමාගේ සිරුර මිහිදන් කර ඇත්තේ, එයාගේ ඒ කාලේත් කේන්ද්‍රස්ථානය වූ බෝලවත්තේ පල්ලියේය. අපි නොදන්නා නොහිටිය කාලයක සිංහල හිත්වලට සිංහලෙන් කතා කරන්නට මේ වචන අකුරු කල, පරම්පරාවෙන් කොන්කාණි බ්‍රාහ්මණයෙක් වූ, මේ ගෝවේ මනුස්සයා, අද අපේ සැලකිල්ලේ හැටියෙන් නම් සිංහල කවියෙක් නේ ද? අනික් පැත්තෙන්, ජේසුස් ගේ මරියාවන්ගේ මනුස්සකම දුක වේදනාව ආදරය තේරෙන භාෂාවෙන් මේ විදිහෙන් අකුරු කිරීම අපේ ගම් පලාත්වල ආගමිකත්වයත් සංස්කෘතියත් තුල අදටත් ඉතිරි වී තිබෙන කතෝලික කමේ උපත වෙයි.
සබැඳියේ ගැයුම, රදගුරු එඩ්මන්ඩ් පීරිස්ගේ තනුවට, ලසන්ත ප්‍රනාන්දු නම් මා නොදන්නා සංගීතඥයකුගේ සංගීතයත්, ඇන්ටන් ජානක හා ස්වීනි ප්‍රතිභා නම් තවත් මා නොදන්නා ගායක ගායිකා හඬවලුත් තුලින් උපන්නකි.
ඉහල පින්තූරය, 2006 වෙන්නප්පුවේ ශාන්ත ජෝශප් දෙව්මැදුරේ මහ සිකුරාදා  ක්‍රිස්තු ප්‍රතිමාව කුරුසියෙන් පහලට ගන්නා වූ අවස්ථාවයි.
අදත් මහ සිකුරාදා ය. 
මාර්තු 30, 2018.

සුර ලොවිනේ බැස මෙදිනේ 
මවු කුසිනේ බිහි වෙමිනේ
කුඹු දෙතනේ කිරි බොමිනේ 
මිණි ලෙසිනේ වැඩුණු තැනේ

අයි අයියෝ අප උදෙසා ආ...
දේව පුත්‍රයා විඳි දුක්ෂා...

දිලුණු රනේ රුව ලෙසිනේ 
මල් උයනේ සිටිය දිනේ
මෙම මරණේ ඔබට වුණේ 
කිමද අනේ සුර රජුනේ

රන් කෙඳි සේ වරළ දිසේ 
රන් රඹ සේ ගහණ රැසේ
නිල් මිණි සේ සොබන ඇසේ 
සවන දිසේ විදුලිය සේ

රන් රුව සේ ගත වෙන සේ 
රුහිරු මෙසේ අසන ලෙසේ
මෙ පණ ලසේ ගිය විලසේ 
හැම දවසේ වාමි කෙසේ




Continue Reading...

Thursday, March 8, 2018

නැවත මෙවන් රටක ඉපදිමට සිදු නොවේවා !!! - අම්මලා තාත්තලාටයි


අම්මලා තාත්තලාටයි
===============.
මේ, ඉහත අවුණා ඇත්තේ පහුගිය අවුරුද්දේ දී, කැළණි විශ්ව විද්‍යාල වෛද්‍ය පීඨය හා අනුබද්ධිතව පැවැත්වෙන කථන හා ශ්‍රවණ විද්‍යා පාඨමාලාව අවසන් කර උපාධිය ලැබූ, විසිහය හැවිරිදි තක්ෂිලා නුවන්ති, සිය මුහුණු පොතේ තැබූ සටහනකි.
එය මෙසේ මෙතැන එල්ලන්නේ, නවසිය හතලිස් අටේ, තක්ෂිලා උපදින්නටත් අවුරුදු හතලිස් ගණනකට පෙර දේශපාලන නිදහස ලැබූ, විශේෂයෙන්ම ලේ බිඳක් නොහොල්ලා නිදහස ලැබුවායි උදම් අනන අපේ රට ගැන, එදායින් පසුව එළැඹෙන තුන්වෙනි පරම්පරාවේ සිත් තුල අද නැගෙන සිතිවිල්ලේ ශෝචනීයත්වයත්, පසුගිය පරම්පරා දෙකක් විසින්, මේ තුන්වැනි පරම්පරාවට උරුම කරන්නාවූ උරුමයත් පිලිබඳව සසල වූ සිතැතිවය.
මේ සිතිවිලි මේ පරපුරේම උරුමය බවත්, ඒ තක්ෂිලාට පමණක් සීමාවූ සිතිවිල්ලක් නොවන බවත් ආයේ තකහනියක් ලිවිය යුතු නොවේ.
හුදෙක් බලය ඇල්ලීමේම පටු දේශපාලන අරමුණු ඔස්සේ යමින්, රටේ අනාගතයත්, සම්පතුත්, ඒ මතු නොව, තරුණ ජීවිතත් බිල්ලට ගත් ව්‍යසයනයක් ව පවතින දේශපාලන නායකත්වයක් අපේ උරුමය වී තිබේ. ධර්ම ද්වීපයක් යැයි කෙතෙක් උදම් ඇනුව ද, ධර්මානුකූල හික්මීමක්, ගිහියන් කෙසේ වෙතත්, ධර්මාචාර්යයන් වූ පැවිද්දන් තුලිනුත් ගිලිහී ගිය කාල පරිච්ඡේදයකට අපි අවතීර්ණ වී සිටිමු. එසේ නොමැත්තේ නම්, අද මේ මොහොතේ නැවත හදිසි නීතිය හා අඳුරු නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නට සිදුවන්නේ නැත.
ජීවිතය ගෙවෙන්නකි. වැඩිම වූවොත්, අවුරුදු හැත්තෑවක් හෝ අසූවක වපසරියක් ඇත්තකි. එහි ඵල ලෙස අප ඉතිරි කර යන්නේ අපේ දරුවන්ය. ලංකාවේ අපි දරුවන් වෙනුවෙන්ම දියවී යන්නට සැදී පැහදී සිටින සංස්කෘතියක උරුමක්කාරයෝ වෙමු. ඒ නිසාවෙන්ම තක්ෂිලාගේ මේ සටහන මගේ සිත සසල කල ලෙසින්ම ඇගේ මව්පිය පරපුරේ බොහෝ දෙනෙකුගේ සිත සසල කරනවා ඇතැයි මම සිතමි.
ඇයටත් ඇගේ පරපුරේ එවුන්ටත්, බැණ අඬගසා, ඔහොම හිතීම වැරදිය කියන්නට අපට පුළුවන. රටක අගය හෝ, සොබා දහමේ අනියත බව හෝ දෙසා වදාරා, උන්ගේ සිත් සනසන්නට අපට පුළුවන. එහෙත් ඒ කිසිවකින්වත්, මේ පසුගිය අවුරුදු හැට ගණන තුල අපේ දරුවන්ට නිදහසේ, ආදරයෙන් හා සාමයෙන් ජීවත්විය හැකි රටක් බවට අපේ රට පත් කරන්නට අපට නොහැකි වූ සත්‍යය වසන්නට අපට නොහැකිය. ඒ කාර්යයේදී අප අසාර්ථක වූ බව අපි පිළිගත යුත්තෝ වෙමු.
අද මේ මොහොතේ දී, ඔවුන් පතනා රට කුමනා කාරද යන්නත්, ඔවුන්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන් අප කල යුතු දේ කුමක් ද යන්නත්, අපේ දරුවන් ගෙන් ම අසා දැන ඉගෙන ගන්නට අපි බැහැපත් විය යුතු වෙමු. එසේ ඇසුවොත් ඔවුන් ඉල්ලන්නාවූ මුල්ම ඉල්ලීම, මලේච්ඡයන් ලෙස, ගහ මරාගෙන, ලේ හලාගෙන, ගිනි තබාගෙන, ප්‍රශ්න විසඳා ගන්නා වූ සංස්කෘතිය අවසන් කිරීම බව අප කාටත් පැහැදිලි විය යුතුය.

[තක්ෂිලාගේ මුහුණු  පොත් පිටුවට   මේ ලිපියට අදාල ඇගේ සටහන මෙහි ඇති රූපයේ සම්පූර්ණයෙන් දක්වා ඇත‍]

Continue Reading...

Blogroll

About